27 september Sacrofano - Rome

Vanmorgen in de zon ontbeten op het dakterras. De temperatuur was prima, gewoon zomers. Daarna de fietsen uit de voormalige wijnkelder opgehaald en de bagage er aangehangen. Een buurtbewoner sprak ons aan en vroeg waar we naar toe gingen en waar we vandaan kwamen. Fietsen van Nederland naar Rome dat kon eigenlijk niet. Voor een Italiaan was volgens hem fietsen van Sacrofano naar Rome nog wel denkbaar. Maar vanuit Nederland, dat was te gek. We denken dat hij de rest van de dag wel stof tot praten zal hebben gehad... Bij het verlaten van de wijk waren mensen aan de weg aan het werk. Een van hen, het bleek een Roemeen uit de provincie Moldavië te zijn, sprak ons ook aan. Hij kon al helemaal niet geloven dat Coby op haar leeftijd zo'n tocht kon maken.

In het begin nog een klein stukje klimmen. Daarna ging het naar beneden richting Rome. Na een stuk drukke verkeersweg met relatief veel auto's, die dicht langs ons reden, kwamen uiteindelijk op een rustig fietspad langs de Tiber terecht. Veel racefietsers groeten ons met een kreet of een handopsteken. Leuk!

De entree van Rome was heel anders dan twee jaar geleden in Santiago de Compostela. Saillant detail: vandaag kwamen we er dat achter  dat we daar exact twee jaar geleden arriveerden. Rome kom je via het fietspad min of meer toevallig in. In Santiago de Compostela is het onmiddellijk duidelijk dat je de stad inrijdt. Via de Julius Caesar straat kwamen we bij het Vaticaan terecht. Eigenlijk mag je daar niet fietsen. Maar na 2198 kilometers moeten onze trouwe fietsen er ook bij zijn als we het eindpunt bereiken. Niemand nam daar aanstoot aan, ook de aanwezige politie en militairen niet. Op tv hebben we het Sint Pietersplein en Sint Pieter vaak gezien. Maar in werkelijkheid is het veel grootser. Te midden van de duizenden bezoekers ben je een klein mens.

Een jeugdige Amsterdammer zette ons op de foto. We spraken een tijdje met hem over onze tocht. Hij heeft ook grootse plannen. Hij wil naar China fietsen! Even later bood op een ander deel van het plein een Pool aan om ons op de foto te zetten. Dat aanbod hebben we ook aanvaard. Mooie momenten moet je (laten) vereeuwigen.

Coby deelde de foto's via sociale media. De felicitaties met het bereiken van het einddoel stroomden even later binnen.

We zochten daarna ons onderdak voor de komende dagen op. Na een verfrissende douche gingen we met de metro weer naar het Sint Pietersplein.

We zochten de Friezenkerk op, een kerk die gebouwd is op de plaats waar ooit het circus van Nero was. Op die plek werd Petrus in 67 gekruisigd. Later vestigden zich hier Friezen. Een aanduiding van de bewoners van West Vlaanderen, de huidige Nederlandse kustgebieden en tot in Denemarken toe.  Naar deze bevolkingsgroep is de kerk genoemd. Met diaken Kees van Duin spraken we over de fietstocht. Zondag na de dienst krijgen we een testimonium uitgereikt voor het volbrengen van de pelgrimstocht naar  Rome.

Hem vroegen we om raad over een goed tijdstip om de Sint Pieter te bezoeken. Zijn advies was om dat nu te doen. In de middag is de rij meestal korter. Wachten moet je altijd, al was het maar voor de beveiliging. Dat advies namen we ter harte. Kennelijk dachten meer mensen hetzelfde waardoor de rij achter ons weer erg lang werd.

Wat zullen we over de basiliek zeggen. Allereerst dat die overweldigend mooi is. Wat een mooie kunst, wat een rijkdom! Heel veel aandacht voor de pausen, die er zijn geweest.

In de sacristie zou een stempel in ons pelgrimspaspoort te krijgen zijn. De weg er naar toe was afgesloten maar werd voor ons geopend. We kregen er een stempel met de vraag of we ook een testimonium wilden. Die kans grepen we met beide handen aan.

In de grotten het graf van Petrus. Bijzonder dat je op deze plek fysiek dichtbij de plek bent waar deze grote apostel heeft geleefd, gekruisigd en begraven is. De koepel wilden we ook wel bekijken. Daarvoor heb je een kaartje nodig. Je kunt ze krijgen met en zonder gebruik maken van de lift. Laten we het er na de fietstocht van nemen was ons idee en we kozen voor een kaartje met de lift. Afgezet met een hekwerk voor beveiliging is het gezicht op de basiliek en het prachtige werk van Michelangelo toch wat minder dan je zou wensen. Opvallend is zijn afbeelding van Mozes, die de tweede stenen tafels schrijft. Hij is daarbij afgebeeld met hoornen. Op het Arnhemse Leerhuis heb ik geleerd dat de hoornen gebaseerd zijn op een verkeerde vertaling van de Torah. Daar staat dat het volk het glanzende gelaat van Mozes niet kon verdragen. Omdat beide woorden taalkundig verwantschap hebben is de verkeerde vertaling en daarop gebaseerd dit werk ontstaan.

Bij de uitgang bleek dat er nog een trap naar boven was. We hadden het idee dat de lengte mee zou vallen. Dat viel erg tegen. Het leek wel op het fietsen tegen een steile helling! De beloning was er ook naar: een prachtig uitzicht over Rome.

Vandaag reden we 34 kilometer.

Sacrofano - Rome

Of we morgen weer een blog maken weten we nog niet. Dat hangt af van onze ervaringen.

Iedereen die op welke manier dan ook met ons heeft meegeleefd bedankt voor jullie belangstelling en reacties. Als we terug zijn spreken we elkaar ongetwijfeld.

Dank ook voor de monteurs van Maxstein Ede, die onze fietsen in een goede staat hebben gebracht. We hebben met de fietsen geen enkele pech gehad.

Voor ons was het een onvergetelijke tocht met elke dag weer bijzondere dingen. We zijn erg dankbaar dit samen te hebben kunnen doen.

26 september Orte -Sacrofano

Vanmorgen een prachtig uitzicht vanaf het balkon van ons appartement. We zijn de enige gasten op dit landgoed. Een onwaarschijnlijke rust en stilte was ons deel. Ons ontbijt in het zonnetje buiten.

Het eerste deel van het traject van vandaag was afdalen naar Orte. Wie daaruit de conclusie zou willen trekken dat het traject van vandaag een makkie was kunnen we snel uit de droom helpen. Zeker niet, het was heel veel en lang klimmen.

Orte is een van de vele mooie stadjes in Umbrië, die hoog op een berg zijn gebouwd.

We reden onder langs de stad heen. Veel verkeer braakt zwarte troep uit. Ongelofelijk! En dat adem je in!Je vraagt je of af er wel een APK-keuring in Italië bestaat. 

De plaatsen waar we doorheen fietsten vergoedden veel. Overal was wel iets moois te zien. En overal kregen we een stempel in het pelgrimspaspoort. Het klimmen begint te vervelen. Steeds weer klimmen en een stukje dalen en dat gaat vrijwel eindeloos door. Bij het opzetten van de route bleek al dat het aan het eind niet echt leuk zou worden. In werkelijkheid kwam dat ook meer dan uit. De mooie plaats Viganello bood veel fotogeniek materiaal. In de winter schijnt dit een plaats te zijn die je moet mijden. Omdat het in een dal ligt komt er dan geen zonlicht. Om dat probleem weg te nemen heeft men 3 jaar geleden enorme spiegels geplaatst die het zonlicht in de winter naar de stad weerkaatsen We hebben die spiegels niet zelf gezien.

Na Viganello verlieten we Umbrië en gingen Lazio binnen. Veel vlakker en vooral een gebied met olijf- en notenbomen.

Onderweg weer veel salamanders op de weg. Ze waren veel actiever en sneller dan gisteren. Geen moment hadden we het idee dat we ze moesten ontwijken. Ze waren op tijd weg.

Voor Sacrofano probeerden we het het adres van ons geboekte appartement in Google Maps te zoeken. Niet te vinden! Net voor de stad dus maar even gebeld. De eigenaar adviseerde ons naar het centrale plein te gaan. Daar zou hij ons verder helpen. En inderdaad, hij stond er. Herman koos de verkeerde weg en werd ingehaald door de eigenaar in de auto. We moesten veel trappen op naar het appartement. Hij hielp ons bij het slepen van de fietsen de trappen op. Het appartement ligt in de oude stad en is een juweeltje. Groot, authentiek en een plek waar je zou willen wonen. Van alle gemakken voorzien en een dakterras met een prachtig uitzicht over de stad. Voor de fietsen was er geen andere oplossing dat ze buiten met sloten aan elkaar vast te maken. Na op het balkon bij gekomen te zijn van de inspanningen van vandaag een lekker verfrissende douche.

Daarna ging de bel. Er bleken twee dames onderaan de trap te staan. Herman er naar toe. Ze waarschuwden ons de fietsen weg te halen. 's Nachts komen er regelmatig bendes fietsen stelen. Blij met deze waarschuwing.  De eigenaar zei dat er in Sacrofano geen criminaliteit was. In Rome wel maar hier niet. De dames lieten het niet bij de waarschuwing, ze boden ons ook een oplossing aan. In een cantina, in dit geval een buiten gebruik zijnde wijnkelder, mochten we de fietsen neerzetten. We kregen de sleutel er van en moeten die bij ons vertrek in de brievenbus van een van de dames deponeren. Ze is dan al aan het werk als muzieklerares. Als we het goed begrepen hebben bespeelt zij cello.

Wat een vertrouwen en hulpvaardigheid! En ook nog gratis! Om de wijnkelder te bereiken moest eerst een mooie houten tafel aan de kant. Coby zou zo'n tafel ook graag willen hebben.

Vlakbij ons appartement is een kantoortje van de Partido Democratica, die sinds deze maand in de Italiaanse regering zit. Een poging om er een stempel in ons pelgrimspaspoort te versieren lukte niet.

We aten in restaurant Al Grottino op een schitterende locatie. Na het zuur van de klim het zoet! Terwijl wij aan tafel zaten kwam er een groep van ca. 10 carabinieri met auto's met zwaailichten bij het restaurant aan. Een inval denk je dan. Een verkeerde gedachte: ook carabinieri hebben eten nodig.  We wilden ze graag op de foto en dat vonden ze goed. Met de keerzijde van hun werk maakten we gelijk kennis. De commandant wilde geen foto's op sociale media. Dat hebben we beloofd en hen verteld dat we ons erg bewust zijn van de risico's van hun werk. We hopen dat deze belofte en met het vertellen van Hermans eigen ervaringen hun gerust heeft gesteld. Jammer voor de blog maar wel de oplossing.

We zien opnieuw terug op een dag met forse inspanningen en prachtig mooie ervaringen. De tocht en alles wat we meemaken zullen we nooit vergeten. En als een kostbare ervaring ons verdere leven met ons dragen.

We reden vandaag 74 kilometer.

25 september Bevagna - Orte

Vanmorgen bezorgde de eigenaar ons een mooi ontbijt op de kamer. Omdat Rome steeds dichterbij komt wilden we alvast een accommodatie boeken voor vrijdag. Het adres van Fraterna Domus dat we kregen, was al volgeboekt. Via booking.com vonden we alsnog onderdak. Weer een mogelijke zorg minder.

Rond half tien stapten we op de fiets. Eerst door het mooie stadje Bevagna.

Daarna moest er veel geklommen worden. In totaal ruim 970 meter vandaag. Inmiddels hebben we de routine ontwikkeld dat Coby Herman laat zwoegen en zelf vooruit rijdt om foto's te maken van het prachtige Umbrië. Wat een mooie streek is het. Steeds weer nieuwe panorama’s, een lust voor het oog.

In de eerste kilometers is op veel plaatsen Assisi nog te zien. Wat een fantastisch gezicht.

De weg biedt ook allerlei interessants. Zwermen vliegjes zweven in de lucht. Als je pech hebt moet je er dwars doorheen. Een bombardement van vliegjes krijg je dan over je heen. Af en toe steekt een salamander overmoedig de weg over en moet zich rap uit de voeten maken om het vege lijf te redden. De wegen zijn ook hier abominabel. Bij meer dan de driekwart van de afstand, die we afgelegd hebben was er sprake van scheuren in de weg.  Het blijft de vraag hoe dat kan. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat Italianen geen goede wegen kunnen bouwen. Jarenlang achterwege laten van onderhoud? Corruptie? Wie het weet mag het zeggen.

De landschappen zijn ongelofelijk mooi. Je kunt ze misschien wel paradijselijk noemen. De slechte wegen zorgen er wel voor dat je stevig met het hier en nu verbonden blijft.

Ook vandaag weer mensen die ons vragen waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. Leuke reacties. Stempels in ons paspoort kregen we op verschillende plaatsen. Eerst zijn veel mensen gereserveerd. Als ze het paspoort met alle stempels zien, veranderen de reserves in royale medewerking.

Inmiddels begint bij ons stilaan er ruimte te komen voor terugblik op wat we ervaren hebben. We zien terug op een mooie tocht met heel veel mooie ontmoetingen. We hebben heel veel moois gezien. Het aloude pelgrimslied in psalm 121 geeft ons gevoel mooi weer. Is dat vooral een belofte, wij hebben dat als realiteit ervaren.

In vergelijking met de fietstocht naar Santiago de Compostela blijft het grote verschil het aantal deelnemers. Hier fietsen we meestal alleen en zien nagenoeg alleen racefietsers die ons inhalen of tegemoet komen. Naar Santiago waren er vanaf de Pyreneeën duizenden, die dezelfde richting gingen.

Na het middaguur boekten we een accommodatie in Orte via booking.com. We hadden toen nog 30 kilometer fietsen voor de boeg. De accommodatie bleek op enkele honderden meters van de route te liggen. Mooi dichtbij zou je zeggen. Ware het niet dat we er via een heel steile weg naar toe moesten. De helling varieerde van 12-15%. Dat werd Herman te machtig en hij moest afstappen en met de fiets lopen. En dat valt met deze percentages niet mee. Coby vond dat het complex er onbewoond uitzag. Dat kon toch niet want we hadden een bevestiging gekregen dat we er terecht konden. Helaas de receptie was  gesloten en de telefoon werd niet opgenomen. Gelukkig kwam er na verloop van tijd iemand met een vrachtwagen die stopte. Alles was dicht gaf hij met gebaren aan. Toen we vertelden dat we een bevestiging van reservering hadden gekregen ging hij voor ons op pad. Het duurde lang maar uiteindelijk kwam hij terug en gaf ons zijn telefoon waarmee we met de eigenaresse contact kregen. Resultaat was dat we een kamer kregen en zij zou zorgen voor een pizza zodat we niet met een lege maag in Morpheus armen zou moeten liggen.
Uiteindelijk kwam alles goed. Het restaurant bleek gewoon open te zijn en we hebben een prachtig appartement. Met een balkon dat een schitterend uitzicht biedt over een mooi landschap van Umbrië.

We reden vandaag 70 kilometer.

Bevagna - Orte

24 september Niccone - Bevagna

Met 2 zoenen van Daniella en voor Coby ook van Varelio namen we vanmorgen van hen afscheid. Na een ontbijt waarvoor we de afwas deden, voor het eerst sinds 2 september .

Het was zonnig en lekker warm. De fietsjacks waren vanmorgen niet nodig. Al snel kwamen we op binnenwegen terecht. Die boden ons alle kans de fraaie en afwisselende landschappen in ons op te nemen en er van te genieten.

We denken dat je zo'n  mooie en intense ervaring eigenlijk alleen op de fiets kunt opdoen. Veel foto's maakten we. Het gevoel zegt dat we er nog veel meer moeten maken. Maar dan halen we Rome voor de winter niet!

Na ruim 40 kilometer komt Assisi in zicht. Donkere wolken hingen boven de bergen aan de oostkant van de stad. De wegen door de dorpen naar de stad waren beroerd. Veel scheuren in de lengterichting die ook veel gehobbel veroorzaken. En bovendien moet er geklommen worden. Prima geschikt om een pelgrim te laten lijden. Het prachtige gezicht vanuit het noorden, zuiden en westen is schitterend.

De toegangsweg is knap steil voor een fietser. Rustig doortrappen is het advies dat helpt.

In de binnenstad hebben we alleen de basiliek van St. Franciscus bezocht. Ook al was het voor de tweede keer, het blijft heel mooi.

We kregen een stempel in ons pelgrimspaspoort en aten een broodje op het plein voor de kathedraal. Daar zie je veel moois. Wandelaars die kennelijk de pelgrimsweg hebben afgelegd. Ook hier beveiliging door twee bewapende militairen. Wil je echt genieten van al het moois dan mag je er wel een paar weken voor uittrekken. De binnenstad is ook heel mooi. Hoe dat in het hoogseizoen is weten we niet maar vandaag was het beeld dat de commercie ondergeschikt is aan de monumentale en geestelijke waarden. Daarna terug naar de route. Gek genoeg gaat dit niet door de stad zelf. Een gemiste kans vinden wij! Eenmaal terug op de route blijf je vele kilometers Assisi zien.  Even afkicken!

In Bevagna vonden we onderdak. Een mooi vertrek. Het ligt aan de rand van de stad. In de stad hebben we lekker gegeten. We kregen contact met een Italiaans echtpaar. Opvallend was dat zij net als veel andere Italianen uit zichzelf begonnen over de massa-immigratie in Italië.

Inmiddels hebben we al meer dan 2000 kilometer afgelegd. Het eind komt in zicht. Vanaf nu maken we een begin met de voorbereidingen voor ons verblijf in Rome.

Vandaag 78 kilometer gereden.

23 september Badia Tedalda - Niccone

Wat een bijzondere dag!

De ochtend begon rustig. Alleen met zijn tweeën aan het ontbijt. Of er meer gasten zijn weten we niet. In plaats van de voorspelde regen konden we met een mager zonnetje vertrekken. Coby voelt uiteraard haar knie en andere geblesseerde ledematen nog wel. Geen belemmering o vandaag weer te gaan fietsen. Het begon direct met stevig klimmen. Van ca. 750 naar 1050 meter met in de regel 8 -10 procent binnen een afstand van ca. 7 kilometer. Hoe hoger het werd, hoe meer we in de wolken reden met weinig zicht.

Voor de afdaling van zo'n 17 kilometer trokken we de regenkleding aan. Lekker beschut tegen de kou! De afdaling is normaliter iets om snelheid te maken en te genieten van het panorama dat zich voor je ogen aandient. Vele kilometers was daar geen sprake van. Het rijden in de wolken verkleint je wereld echt en in de weg allemaal scheuren in de lengterichting. Pas nadat we zo'n 600 meter verticaal gedaald waren keken we tegen de onderkant van de wolken aan. Een bijzonder gezicht met de zon, die het veel lager gelegen stuwmeer Lago di Montdoglio bescheen.

De volgende stad Sansepolcro, dat Heilige Graf betekent. In vroeger tijden hebben twee pelgrims uit het beloofde land relikwieën voor de stad meegebracht.
Daarna kwamen we aan in een bijzonder gebied dat vroeger een zelfstandig dwergstaatje was. In de 15e eeuw verkeerde de toenmalige paus in geldnood. Hij verkocht een stuk grond aan Florence. Als grens werd een beek aangewezen. Er bleken twee dichtbij elkaar liggende beekjes met de zelfde naam te zijn. De bewoners tussen de beide beekjes zagen de kans schoon en riepen de onafhankelijkheid van de staat Cospala uit. De paus en Florence lieten dat bestaan. Beiden hadden geen zin in nieuwe en moeizame onderhandelingen over de ligging van de exacte grens. In de staat Cospala ging het later goed door tabaksteelt. Daarbij hielp dat de kerk de tabaksteelt streng verbood. Cospala had geen wetten en belastingen en ontwikkelde zich tot een oord van criminaliteit. Zo erg dat de bewoners zich in 1826 vrijwillig aansloten bij de kerkelijke staat. De nood moet wel erg hoog  zijn geweest. Nu valt daar in het landschap de tabaksteelt op.

Tussen de middag aten we een broodje in een bar. Ook hier mochten we de accu van Coby's fiets opladen. We kregen ook stempel in ons pelgrimspaspoort. Het stempel was alleen de naam van het bedrijf. Maar de exploitante Marika schreef naam, geboortedatum en een hartje er bij. Lief!

Intussen betrok de lucht behoorlijk en het duurde niet lang voordat het echt hard ging regenen. In  de stad Citta di Castello zagen we het nodige moois. Dat lieten we in de stromende regen aan ons voorbijgaan. Niet veel later kwam daar nog onweer bij op redelijk korte afstand. Reden genoeg om te gaan schuilen.  Na verloop van tijd werd het droog en vervolgden we onze tocht.

Met enige regelmaat regende het weer. Herman deed regelmatig de capuchon van de regenjas over en van de fietshelm. We hadden in een herberg in Umbertide een overnachting geboekt. Eenmaal in die plaats bleek de herberg in het plaatsje Niccone te liggen. Drie kilometer terug op de route. Dat was al vervelend maar het werd nog erger. De regen kwam met bakken naar beneden. Het leek wel een wolkbreuk. Als twee verzopen katten kwamen we bij de herberg aan. Daniella, de herbergierster ontving ons allerhartelijkst in het Italiaans waarvan we niet veel verstonden. We mochten de fietsen, de kletsnatte regenkleding en de bagage in haar woon- annex slaapkamer zetten.

Coby heeft problemen met de netwerkverbinding van haar smartphone. Gerard hielp dat probleem vermoedelijk op te lossen. Door de minimale verbinding met het mobiele netwerk is dat slecht testen.

Niet veel later wilden Herman douchen. Dan moeten de gehoorapparaten uit. Hij had er maar één meer. De andere vrijwel zeker met het op- en afzetten van de capuchon ongemerkt uit het oor verwijderd. Dat ook nog gemeld bij de reisverzekering.

We aten in een restaurant dichtbij de herberg. Bij terugkomst werden we door de joviale herbergier Varelio uitgenodigd om met hem en met zijn vrouw een glaasje wijn te drinken. Een prachtig stel, dat ons veel tips voor het bezoek aan Assisi gaf en waarmee we veel plezier hadden.

Ze kennen de Reitsmaroute en vonden dat het vervolg naar Rome veel langer is dan nodig. Wel veel rustiger dan de in hun ogen kortste route. Opvallend was dat ze vertelden dat de mensen die uit Nederland naar Rome gaan en die ze in hun herberg onderdak boden alleen mannen waren, die de bagage met een volgbusje laten vervoeren. Watjes!

We reden vandaag 78 kilometer.

22 september Savignano sul Rubicone - Badia Tedalda

Vannacht rond een uur of vier maakte Coby Herman wakker. Een man klopte op de deur en zei voor ons iets onverstaanbaars. Op de vraag het in het Engels te vertellen reageerde hij niet. We vonden het niet pluis en deden niet open. Onderwijl bedachten we hoe we ons tegen een eventuele overvaller zouden verweren. Het was wel spannend twee voeten door een kleine spleet onder de deur te zien maar niet te weten wie er bij hoorde en wat die onbekende wilde.

De plaats waar we overnachtten heeft niet altijd zo geheten. Pas in 1933 heeft de rivier bij decreet van Mussolini de naam Rubicone gekregen. De rivier de Rubicon is beroemd geworden omdat Julius Caesar met een leger de rivier overstak. De Romeinse Senaat had dat absoluut verboden. Het oversteken van de rivier leidde tot een burgeroorlog. Gegeven de belangrijke gevolgen van het oversteken van de rivier is veel onderzoek gedaan waar die lag. Onder historici is er twijfel of de Rubicone wel de echte Rubicon is.

Het was bewolkt toen we opstonden en de voorspellingen waren regen en onweer. Bij vertrek uit het hotel was het droog en dat bleef het heel lang. Aardig van de gekozen route is dat je regelmatig door heel mooie stadjes komt. Vandaag ook weer. Het beeld dat Emilia Romagna een saai gebied is moeten we bijstellen. Het heeft ook veel moois te bieden. Je moet er wel naar zoeken.

Op de route kwamen we op een fietspad dat onderdeel is van de Camine di Francesco, de pelgrimsweg van Franciscus van Assisi.

Een pad door bamboevelden en mooie heuvels. Soms een weids uitzicht, soms was de wereld ook heel klein tussen bossen. Ernaast een rivier, die een heel brede bedding heeft. Feitelijk is in dit seizoen de rivier een heel smal ondiep beekje.

Het fietspad is soms vrij goed maar ook heel vaak slecht en liep langzaam maar zeker omhoog. Die karakteristiek past ook wel bij de weg die een pelgrim gaat. Soms heel mooi en maakt je vrolijk, op andere momenten is het zwoegen.

Coby kreeg vandaag haar deel van de moeiten. Op een pad met een helling van 20%, dat erg oneffen was geworden door regenval en slecht berijdbaar was door veel grind, viel ze. Een beschadigde knie en een pijnlijke schouder en heup waren haar deel. Gelukkig hebben we een goed gevulde verbanddoos bij ons. Met haar ervaring in de zorg werd de knie vakkundig van een pleister voorzien en de pijn onderdrukt met paracetamol.

Verder op de route is een slecht pad. Met de opgedane ervaring wilden we dat eigenlijk niet. Het alternatief is een drukke verkeersweg. Beide mogelijkheden waren onaantrekkelijk. We wisselden af te toe tussen pad en verkeersweg. Uiteindelijk lieten we het pad het pad en kozen voor de verkeersweg.

Zo langzamerhand moeten we de Apennijnen over. In het begin langzaam omhoog en volgt vaak een afdaling, die alle hoogtewinst weer wegneemt. Als we bij de overgang van Emilia Romagna naar Toscane op zo'n 400 m boven zeeniveau zitten, begint het serieuze klimwerk met percentages van 6 tot 10 procent over lange afstanden. Links en rechts fraaie uitzichten over de omgeving.

Op een kilometer of vijf van Badia Tedalda begon het te regenen en niet zo'n klein beetje. Het regende pijpenstelen. In dat dorp hadden we een onderdak geboekt bij een plaatselijke aubergo. Daar werden we gastvrij ontvangen. De fietsen mochten we binnen stallen bij de keuken en aan de rand van de eetzaal van de pizzeria.

Vandaag reden we 71 kilometer en stegen bruto meer dan 1000 hoogtemeters.

21 september Argenta - Savignano sul Rubicone

Na het ontbijt en het betalen van de "speciale prijs", die de eigenaar berekent voor fietsers en wandelaars, stapten we op de fiets. We reden langs een groot meer. Daarop een groot aantal zilverreigers, die voedsel zochten. Een fantastisch mooi gezicht!

Even verderop moesten we de rivier de Reno per pont over. Het is altijd met veerponten afwachten wanneer ze komen en gaan. Deze keer was het feit dat de veerman ons zag al voldoende om naar onze kant te komen. En hij vertrok weer snel. Een muzikale veerman was het. Hij speelde gitaar tijdens de overtocht.

De dag was zonovergoten. Een diepblauwe lucht en een licht briesje. Zo fietsten we naar Ravenna. Voor dat we in de stad kwamen nog een mooi voorbeeld van verspilling van gemeenschapsgeld. De leverancier van verkeersborden zal er ongetwijfeld wel bij gevaren hebben.

Het eerste mooie dat we in die stad zagen was de doopkapel van de Arianen. In de koepel een prachtige afbeelding van de doop van Jezus door Johannes de Doper.

Daarna naar de basiliek met hele mooie mozaïeken en muurschilderingen. De kerk is vernoemd naar de eerste bisschop van Ravenna Appolinaris. In de tiende eeuw werd zijn lichaam overgebracht naar de basiliek. Erg zorgvuldig moet dat niet gedaan zijn. Zijn hoofd werd helemaal naar Remagen gebracht of meegenomen. In Remagen wordt het hoofd bewaard in een naar hem genoemde kerk.

Buiten raakte Coby in gesprek met twee Indonesiërs uit Bali. Diep onder de indruk dat we zo veel kilometers fietsen. Natuurlijk moesten we met hen op de foto en zij met ons.

Verderop in een kerk hadden we het geluk iemand te treffen die ons wel wilde helpen aan een stempel in het pelgrimspaspoort. Een mooi stempel met zegenende handen van Maria.

Buiten Ravenna staat nog een kerk, die naar de eerste bisschop is genoemd, de Saint Apollinaire in Classe. Ook daar prachtige kunstwerken te bewonderen. Classe was een Romeinse havenstad. De kerk is daar het enige overblijfsel daarvan.

Veel kilometers hadden we door het bekijken van al het moois nog niet afgelegd. Enige vordering op de route was geboden. We reden door een afwisselend gebied. Door landbouwgebied maar ook door bossen, het Pineta de Classe. Aan het einde van dat bos kwamen we langs een rivier met huisjes waaraan grote nette waren opgehangen. Eigenlijk een soort vaste visinrichting. Weer wat nieuws geleerd: geen vissersboot maar een visvangsthuis.

In Lido de Classe een apart schouwspel op een weiland. Heel veel mensen waren actief met een metaaldetector. Af en toe had iemand kennelijk wat gevonden en rende naar een soort centrale post. Voor ons een absolute noviteit. Waar je al niet een spel van kunt maken.

Iets verderop zagen we aan de einder de Adriatische Zee. Daar moesten we natuurlijk naar toe. Een Italiaan bleek bereid ons tegen de achtergrond van  de zee te vereeuwigen.  Coby wilde er eigenlijk wel blijven maar ook Rome lokt ons.

Verder fietsend reden we door een dorp dat ons erg bekend voorkwam. We hebben lang geleden op camping Viaggo Pineta aan deze weg gekampeerd.

In de stad Cervia werd ons de weg versperd door hardlopers.  Later werden we tegengehouden door, zo leek het, een wielerwedstrijd. Volgens informatie van Gerard was het onderdeel van een triathlon. Voor een wielerwedstrijd was het tempo nogal laag. Meer info https://www.ironman.com/triathlon/events/emea/ironman/emilia-romagna/athletes.

Na 80 kilometer te hebben afgelegd vonden we het wel welletjes voor vandaag. Een bed and breakfast langs de weg leek ons wel een geschikte plek. Die was volgeboekt. In Savignona sul Rubicone vonden we een mooie kamer in hotel Rubicone. We aten in een pizzeria waar het heel druk en gezellig was. Lekker eten. Wat kunnen de Italianen een lawaai produceren. Ongelofelijk!

We kijken terug op een in alle opzichten prachtige dag. Wat mooi dat er dat met elkaar beleven mogen en kunnen.

We reden vandaag 87 kilometer.

Argenta - Savignano sul Rubicone