Het was opnieuw zonnig en bovendien stond de wind in de goede hoek. Met de wind in de rug is het prima fietsen. Soms kwamen we op paden uit die die naam nauwelijks waard bleken te zijn. We hadden het idee door een open veld te rijden.
Na de nodige heuvels te hebben overwonnen rees bij ons de gedachte dat we die hoogtemeters alvast in konden boeken als eerste winst. Een ijdele gedachte want we naderden de Rijn bij Remagen. Alle opgebouwde hoogtewinst verdween tijdens de afdaling naar de Rijn als sneeuw voor de zon.
Bij Remagen bereikten we de Rijn. Remagen was de eerste plek waar de geallieerden de Rijn met droge voeten konden oversteken via een niet vernielde brug. Die is na enige tijd na veel beschietingen toch ingestort. Nu staat er aan de westkant van de rivier nog een klein stukje van de brug. Daarbij staat het Freiheitsmuseum, dat momenteel gesloten is. We vroegen een aanwezige fietser ons beiden met het restant van de brug op de foto te zetten. Hij luisterde ondanks ons herhaalde aandringen niet. Hij zette ons in de tegenovergestelde richting met het Freiheitsmuseum op de achtergrond op de foto. We hebben het er maar bij gelaten.
Bij Bad Breisig voelden we rond het middaguur een paar druppels regen, de eerste op onze tocht.We zetten ons neer op een overdekt terras voor een drankje en een hapje. De menukaart liet geen simpel omelet zien. Na enig aandringen en verbaasde blikken van de ober kreeg Herman die toch. Coby dacht aan de lijn en hield het bij een glaasje.
Met de wind in de rug op weg naar Koblenz. In Koblenz moet je de Moezel over. Dat was een hele onderneming door wegafsluitingen. Bij het Deutsches Eck, waar de Moezel in de Rijn stroomt, was een Nederlands echtpaar bereid ons op de foto zetten. In het gesprekje dat daarna ontstond gaf de mannelijke wederhelft aan heel graag zo'n tocht te willen maken. Hij vroeg van alles. Toen we weer weggingen concludeerden we dat het goed was dat we bij de fietsen waren. Anders zou hij de fiets zo meegenomen hebben en begonnen zijn met zijn tocht. De verdere tocht was voor ons een deja-vu gevoel. Afgelopen zomer waren we er ook. Mooie herinneringen ook aan de vrouw, de fietstas, die Herman had laten staan naar het bureau gevonden voorwerpen in Koblenz bracht. Daar kregen we de fietstas met foto- en videocamera weer terug.
Rond 5 uur leek het ons verstandig een onderkomen voor de komende nacht te zoeken. We zochten een hotel in Boppard. Een telefoontje wees uit dat het hotel vol zat. Even later bleek dat er op booking.com wel een kamer beschikbaar was. Die snel geboekt. Aangekomen bij het hotel bleek dat iemand de reservering geannuleerd had en er voor ons toch een plaatsje vrij was. Het is een hotel met een jaren vijftig uitstraling. De eigenaren zijn heel vriendelijk en houden kennelijk van chocola. Veel snoepjes bij de receptie en op onze kussen lag er ook een.
Vanavond hebben we gegeten in een restaurant in Boppard. Het was lekker. Daarnaast viel er veel te genieten van de voetbalclub, die in een aangrenzende zaal vergaderde. Drank was er in voldoende mate. Veel geroffel op de tafels. Volgens de vrouw, die ons bediende doen ze dat in plaats van klappen. Klappen maakt te veel lawaai. Weer wat geleerd! Voor de pauze was er regelmatig geroffel maar na de pauze bleef dat achterwege. De energie verspeeld? Een van de aanwezigen had een rode pen, die hij in de loop van de tijd in een onwaarschijnlijk grote hoeveelheid houdingen bewoog. Hij legde die alleen neer voor een verbale inbreng in de discussie of een slok uit de grote pul bier. En dat was nog maar een van de deelnemers. Eigenlijk zou je het moeten filmen. Prachtig om mensen zo bezig te zien.
Vandaag reden we 116 kilometer.
Grossbullesheim-Boppard
