De ochtend begon rustig. Alleen met zijn tweeën aan het ontbijt. Of er meer gasten zijn weten we niet. In plaats van de voorspelde regen konden we met een mager zonnetje vertrekken. Coby voelt uiteraard haar knie en andere geblesseerde ledematen nog wel. Geen belemmering o vandaag weer te gaan fietsen. Het begon direct met stevig klimmen. Van ca. 750 naar 1050 meter met in de regel 8 -10 procent binnen een afstand van ca. 7 kilometer. Hoe hoger het werd, hoe meer we in de wolken reden met weinig zicht.
Voor de afdaling van zo'n 17 kilometer trokken we de regenkleding aan. Lekker beschut tegen de kou! De afdaling is normaliter iets om snelheid te maken en te genieten van het panorama dat zich voor je ogen aandient. Vele kilometers was daar geen sprake van. Het rijden in de wolken verkleint je wereld echt en in de weg allemaal scheuren in de lengterichting. Pas nadat we zo'n 600 meter verticaal gedaald waren keken we tegen de onderkant van de wolken aan. Een bijzonder gezicht met de zon, die het veel lager gelegen stuwmeer Lago di Montdoglio bescheen.
De volgende stad Sansepolcro, dat Heilige Graf betekent. In vroeger tijden hebben twee pelgrims uit het beloofde land relikwieën voor de stad meegebracht.
Daarna kwamen we aan in een bijzonder gebied dat vroeger een zelfstandig dwergstaatje was. In de 15e eeuw verkeerde de toenmalige paus in geldnood. Hij verkocht een stuk grond aan Florence. Als grens werd een beek aangewezen. Er bleken twee dichtbij elkaar liggende beekjes met de zelfde naam te zijn. De bewoners tussen de beide beekjes zagen de kans schoon en riepen de onafhankelijkheid van de staat Cospala uit. De paus en Florence lieten dat bestaan. Beiden hadden geen zin in nieuwe en moeizame onderhandelingen over de ligging van de exacte grens. In de staat Cospala ging het later goed door tabaksteelt. Daarbij hielp dat de kerk de tabaksteelt streng verbood. Cospala had geen wetten en belastingen en ontwikkelde zich tot een oord van criminaliteit. Zo erg dat de bewoners zich in 1826 vrijwillig aansloten bij de kerkelijke staat. De nood moet wel erg hoog zijn geweest. Nu valt daar in het landschap de tabaksteelt op.
Tussen de middag aten we een broodje in een bar. Ook hier mochten we de accu van Coby's fiets opladen. We kregen ook stempel in ons pelgrimspaspoort. Het stempel was alleen de naam van het bedrijf. Maar de exploitante Marika schreef naam, geboortedatum en een hartje er bij. Lief!
Intussen betrok de lucht behoorlijk en het duurde niet lang voordat het echt hard ging regenen. In de stad Citta di Castello zagen we het nodige moois. Dat lieten we in de stromende regen aan ons voorbijgaan. Niet veel later kwam daar nog onweer bij op redelijk korte afstand. Reden genoeg om te gaan schuilen. Na verloop van tijd werd het droog en vervolgden we onze tocht.
Met enige regelmaat regende het weer. Herman deed regelmatig de capuchon van de regenjas over en van de fietshelm. We hadden in een herberg in Umbertide een overnachting geboekt. Eenmaal in die plaats bleek de herberg in het plaatsje Niccone te liggen. Drie kilometer terug op de route. Dat was al vervelend maar het werd nog erger. De regen kwam met bakken naar beneden. Het leek wel een wolkbreuk. Als twee verzopen katten kwamen we bij de herberg aan. Daniella, de herbergierster ontving ons allerhartelijkst in het Italiaans waarvan we niet veel verstonden. We mochten de fietsen, de kletsnatte regenkleding en de bagage in haar woon- annex slaapkamer zetten.
Coby heeft problemen met de netwerkverbinding van haar smartphone. Gerard hielp dat probleem vermoedelijk op te lossen. Door de minimale verbinding met het mobiele netwerk is dat slecht testen.
Niet veel later wilden Herman douchen. Dan moeten de gehoorapparaten uit. Hij had er maar één meer. De andere vrijwel zeker met het op- en afzetten van de capuchon ongemerkt uit het oor verwijderd. Dat ook nog gemeld bij de reisverzekering.
We aten in een restaurant dichtbij de herberg. Bij terugkomst werden we door de joviale herbergier Varelio uitgenodigd om met hem en met zijn vrouw een glaasje wijn te drinken. Een prachtig stel, dat ons veel tips voor het bezoek aan Assisi gaf en waarmee we veel plezier hadden.
Ze kennen de Reitsmaroute en vonden dat het vervolg naar Rome veel langer is dan nodig. Wel veel rustiger dan de in hun ogen kortste route. Opvallend was dat ze vertelden dat de mensen die uit Nederland naar Rome gaan en die ze in hun herberg onderdak boden alleen mannen waren, die de bagage met een volgbusje laten vervoeren. Watjes!
We reden vandaag 78 kilometer.
