De kop is er af, de eerste dag zit er op. We zijn aangeland in Well, een dorp aan de Maas. In een blokhut via Vrienden op de Fiets.
Vanmorgen om 10 voor 9 stapten we op onze fietsen. De buurman wilde ons nog verblijden met een enorme courgette uit zijn volkstuin maar die paste er echt niet meer bij in de tassen.
Een aangekondigde wegafsluiting bleek voor fietsers nog niet effectief te zijn. We konden er nog makkelijk door. We hadden in Ede veel bekijks van medeweggebruikers. Het leek wel of ze van verbazing klaarwakker werden toen ze ons zagen.
Op onze beurt werden wij verrast door schoonzoon Jurian, die bij de Antoniuskerk ons opwachtte. In die kerk kreeg we van pastor Lukassen een fraai stempel in onze pelgrimspas Gisteren kregen we ook een zogenaamd notariszegel van onze eigen pastor ds. Peter Sinia. Met een stempel en zegel uit Ede moeten we in Rome wel kunnen aankomen.
Onderweg genoten we van het mooie uitzicht vanaf de dijk langs de Waal en staken die rivier bij Nijmegen over. Daarna via de Ooypolder richting het zuiden langs het Duitse Reichswald. Opvallend is het grote verschil met het noordoostelijke buitengebied van Ede. Er zijn heel weinig intensieve veehouderijen maar erg veel paardenhouderijen.
Het was prima fietsweer al maakte de frisse tegenwind het in de schaduw wel nodig om de jacks aan te houden. We deden heel rustig aan omdat we in Well pas vanaf 5 uur welkom waren.
Onderweg ontmoetten we twee dames, die het Pieterpad liepen. Toen Coby vertelde dat we op weg naar Rome waren was hun reactie ,,Echte diehards". Dat we nog maar 50 kilometer hadden afgelegd maakte voor hun niks uit. Ze vroegen ons de paus, desnoods van afstand, hun groeten over te brengen.
Verderop op de route werd de hoeve Carpe Diem aangekondigd. Wij uiteraard nieuwsgierig hoe die vrolijke hoeve er uit zou zien. Dat bleek reuze mee te vallen. Een door vandalisme geteisterd infobord was wel het dieptepunt. Memento Mori zou naar ons idee een passender benaming zijn.
Een mooi verhaal van haar willen we u niet onthouden. In de cultuur waarin zij opgroeide werd ernstig rekening gehouden met een oorlog en werd men er op voorbereid wat je in die situatie moest doen voor je eigen veiligheid. Toen zij een keer in Libanon was, werd er geschoten en ontplofte een zwaar projectiel. Ze wilde ze direct uit het hotel. Het hotelpersoneel begreep er niets van: ,,Maar mevrouw, het Libanese voetbalelftal speelt en dan is zoiets gewoon. Wilt u een kopje koffie?"
Rond 6 uur arriveerden we in Well na 85 kilometer te hebben afgelegd.
De gereden route Ede-Well
Verderop op de route werd de hoeve Carpe Diem aangekondigd. Wij uiteraard nieuwsgierig hoe die vrolijke hoeve er uit zou zien. Dat bleek reuze mee te vallen. Een door vandalisme geteisterd infobord was wel het dieptepunt. Memento Mori zou naar ons idee een passender benaming zijn.
Iets voor 5 uur arriveerden we bij het restaurant bij de Jachthaven Well. Op dat vroege tijdstip was er naast ons slechts een andere gast. Een dame, die Lea Nachodska bleek te heten. Een Tsjechische, die in 1990 in ons land bedrijfskunde ging studeren. Een vrouw met humor, die veel van de wereld heeft gezien. Fietsen naar Rome, te gek. Haar man wil graag een e-bike maar dat wil zij niet. Op zijn leeftijd en met een volslank postuur past alleen een fiets zonder ondersteuning is haar overtuiging.
.
Een mooi verhaal van haar willen we u niet onthouden. In de cultuur waarin zij opgroeide werd ernstig rekening gehouden met een oorlog en werd men er op voorbereid wat je in die situatie moest doen voor je eigen veiligheid. Toen zij een keer in Libanon was, werd er geschoten en ontplofte een zwaar projectiel. Ze wilde ze direct uit het hotel. Het hotelpersoneel begreep er niets van: ,,Maar mevrouw, het Libanese voetbalelftal speelt en dan is zoiets gewoon. Wilt u een kopje koffie?"
Rond 6 uur arriveerden we in Well na 85 kilometer te hebben afgelegd.
De gereden route Ede-Well
.
