26 september Orte -Sacrofano

Vanmorgen een prachtig uitzicht vanaf het balkon van ons appartement. We zijn de enige gasten op dit landgoed. Een onwaarschijnlijke rust en stilte was ons deel. Ons ontbijt in het zonnetje buiten.

Het eerste deel van het traject van vandaag was afdalen naar Orte. Wie daaruit de conclusie zou willen trekken dat het traject van vandaag een makkie was kunnen we snel uit de droom helpen. Zeker niet, het was heel veel en lang klimmen.

Orte is een van de vele mooie stadjes in Umbrië, die hoog op een berg zijn gebouwd.

We reden onder langs de stad heen. Veel verkeer braakt zwarte troep uit. Ongelofelijk! En dat adem je in!Je vraagt je of af er wel een APK-keuring in Italië bestaat. 

De plaatsen waar we doorheen fietsten vergoedden veel. Overal was wel iets moois te zien. En overal kregen we een stempel in het pelgrimspaspoort. Het klimmen begint te vervelen. Steeds weer klimmen en een stukje dalen en dat gaat vrijwel eindeloos door. Bij het opzetten van de route bleek al dat het aan het eind niet echt leuk zou worden. In werkelijkheid kwam dat ook meer dan uit. De mooie plaats Viganello bood veel fotogeniek materiaal. In de winter schijnt dit een plaats te zijn die je moet mijden. Omdat het in een dal ligt komt er dan geen zonlicht. Om dat probleem weg te nemen heeft men 3 jaar geleden enorme spiegels geplaatst die het zonlicht in de winter naar de stad weerkaatsen We hebben die spiegels niet zelf gezien.

Na Viganello verlieten we Umbrië en gingen Lazio binnen. Veel vlakker en vooral een gebied met olijf- en notenbomen.

Onderweg weer veel salamanders op de weg. Ze waren veel actiever en sneller dan gisteren. Geen moment hadden we het idee dat we ze moesten ontwijken. Ze waren op tijd weg.

Voor Sacrofano probeerden we het het adres van ons geboekte appartement in Google Maps te zoeken. Niet te vinden! Net voor de stad dus maar even gebeld. De eigenaar adviseerde ons naar het centrale plein te gaan. Daar zou hij ons verder helpen. En inderdaad, hij stond er. Herman koos de verkeerde weg en werd ingehaald door de eigenaar in de auto. We moesten veel trappen op naar het appartement. Hij hielp ons bij het slepen van de fietsen de trappen op. Het appartement ligt in de oude stad en is een juweeltje. Groot, authentiek en een plek waar je zou willen wonen. Van alle gemakken voorzien en een dakterras met een prachtig uitzicht over de stad. Voor de fietsen was er geen andere oplossing dat ze buiten met sloten aan elkaar vast te maken. Na op het balkon bij gekomen te zijn van de inspanningen van vandaag een lekker verfrissende douche.

Daarna ging de bel. Er bleken twee dames onderaan de trap te staan. Herman er naar toe. Ze waarschuwden ons de fietsen weg te halen. 's Nachts komen er regelmatig bendes fietsen stelen. Blij met deze waarschuwing.  De eigenaar zei dat er in Sacrofano geen criminaliteit was. In Rome wel maar hier niet. De dames lieten het niet bij de waarschuwing, ze boden ons ook een oplossing aan. In een cantina, in dit geval een buiten gebruik zijnde wijnkelder, mochten we de fietsen neerzetten. We kregen de sleutel er van en moeten die bij ons vertrek in de brievenbus van een van de dames deponeren. Ze is dan al aan het werk als muzieklerares. Als we het goed begrepen hebben bespeelt zij cello.

Wat een vertrouwen en hulpvaardigheid! En ook nog gratis! Om de wijnkelder te bereiken moest eerst een mooie houten tafel aan de kant. Coby zou zo'n tafel ook graag willen hebben.

Vlakbij ons appartement is een kantoortje van de Partido Democratica, die sinds deze maand in de Italiaanse regering zit. Een poging om er een stempel in ons pelgrimspaspoort te versieren lukte niet.

We aten in restaurant Al Grottino op een schitterende locatie. Na het zuur van de klim het zoet! Terwijl wij aan tafel zaten kwam er een groep van ca. 10 carabinieri met auto's met zwaailichten bij het restaurant aan. Een inval denk je dan. Een verkeerde gedachte: ook carabinieri hebben eten nodig.  We wilden ze graag op de foto en dat vonden ze goed. Met de keerzijde van hun werk maakten we gelijk kennis. De commandant wilde geen foto's op sociale media. Dat hebben we beloofd en hen verteld dat we ons erg bewust zijn van de risico's van hun werk. We hopen dat deze belofte en met het vertellen van Hermans eigen ervaringen hun gerust heeft gesteld. Jammer voor de blog maar wel de oplossing.

We zien opnieuw terug op een dag met forse inspanningen en prachtig mooie ervaringen. De tocht en alles wat we meemaken zullen we nooit vergeten. En als een kostbare ervaring ons verdere leven met ons dragen.

We reden vandaag 74 kilometer.