Fietsen naar Rome met Coby en Herman: 10 september Crailsheim

Benieuwd waarom de Fransen Duitsland Allemagne noemen? In deze blog het antwoord.

Vanmorgen geen ontbijt in Look en rooms in Crailsheim. Ook al is het een sportsbar, sportief betekent niet vroeg de bar open om de gasten een ontbijt te bieden. In het Stadcafe was die gelegenheid er wel. We namen het er goed van want elke dag kost ons veel calorieën. Meestal meer dan een mens normaal over de hele dag binnen krijgt. Ondanks het uitgebreide ontbijt begint de maag rond een uur of 11 weer te vragen om nieuwe calorieën. In het Stadcafe kregen we ook een stempel in ons paspoort. De Garmin liet het in het begin afweten, de stroom was op. Vergeten op te laden. Gelukkig hebben we powerbanks bij ons en kan het opladen onder het fietsen doorgaan.

Het was droog en er scheen een waterig zonnetje. Die verdween al snel achter de wolken en met een stevige tegenwind was het gewoon koud.

De route ging door een heel mooi gebied maar zelfs dat went min of meer. Een boer, die aan het grasmaaien was stopte met zijn werk en kwam naar ons toe toen we bezig waren met het omdraaien van de pagina's van het routeboek. Coby houdt dat nauwkeurig bij. Hij raadde ons aan een andere, betere route te nemen. Wat een vriendelijke man!

Op de tocht lag ook de stad Ellwangen. Met een prachtige kerk op de heuvels boven de stad. Ellwangen is een stad met een geschiedenis met een donkere bladzij. Tussen de 15e en 17e eeuw zijn hier honderden mensen als heksen omgebracht. Je vraagt je af hoe dat kon gebeuren. Waren het afrekeningen met mensen, die niet precies volgens de regels van de machthebbers leefden?
In deze stad hebben de Alamannen, een volk uit het oosten van het huidige Europa, zich uiteindelijk gevestigd. Zij werkten soms samen met de Romeinen bij het beschermen van de Limes, de grenzen van het Romeinse Rijk. Als ze de kans schoon zagen vochten ze ook net zo makkelijk tegen de Romeinen. Ze speelden ook een rol bij de slag bij Zulpich waarover we eerder in de blog schreven. De Franken zorgden uiteindelijk voor de benaming van Duitsland als Allemagne.
Dat de Romeinen in deze streek zijn geweest blijkt ook uit de resultaten van opgravingen en een kasteel, een nederzetting en een Limestor (poort) in de directe omgeving. Een inmiddels scheef gezakte houten Romeinse schildwacht is daar nu een stille getuige van deze geschiedenis.

Inmiddels won de zon het van de wolken maar het bleef door de stevige tegenwind fris.

Daarna begon het serieuze klimwerk. Op een gegeven moment zagen we in de verte hoog boven het landschap een complex dat in de verte leek op een kasteel. Dat miste, zo leek het, de gebruikelijke torens. We wisten toen nog niet dat dit complex op de route lag. Vlak bij het kasteel, dat was het echt, werden de hellingen steiler. Op een splitsing konden we de keus maken voor de korte of de lange route. De korte route was steil maar leek haalbaar en daarom kozen we de korte route. Dat was geen succes.

Toen we boven waren en omkeken zagen we een bord met een dalingspercentage van 20. Tegen een helling met dat percentage waren we op gefietst. Dat zullen we niet snel weer doen. O ja, we waren bovenaan op een hoogte van ruim 600 m +NAP. Dat was gelukkig wel het zwaarste deel van de route van vandaag.

Iets verderop in het landschap een beeld. Het bleek uit 1930 te stammen. Het opschrift drukte de wens uit dat God door dit kruis ons verlosse van alle onheil. Het was een periode met de economische rampspoed en de crisis, grote maatschappelijke zorgen en de opkomst van het nationaal socialisme. Het valt heel goed te begrijpen dat de mensen dit als groot onheil hebben ervaren en dat ook met dit gedenkteken tot uitdrukking brachten.

Het is ook het gebied van de Zwaben, die in de loop der eeuwen uit bittere armoede vertrokken naar andere oorden. Onder andere in Hongarije waar nu nog zogenaamde Donauzwaben wonen.

In Neresheim, een mooie stadje rustten we even op een terrasje. We kozen daar Dillingen an der Donau als eindbestemming voor vandaag en reserveerden een overnachting in Gasthof Zur Sonne in die plaats. Op het terras werden we door veel mensen aangesproken. Waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. Bijna ontzet waren ze dat we naar Rome willen fietsen. Met diverse tips en goede wensen voor de verdere fietstocht gingen we verder over een over het algemeen vlak traject.

Bij Zur Sonne werden we heel hartelijk ontvangen. Een gasthof met een restaurant erbij zijn we nog niet veel tegen gekomen. De dame van de receptie hielp ons verder. Met een, zo leek het bezwaard gemoed, vertelde ze Herman dat er op de kamer geen tweepersoonsbed maar twee aparte bedden waren. Op de vraag van Herman hoe hij dat aan Coby moest uitleggen was haar antwoord dat hij haar maar stevig moest omhelzen. Hoe dit afgelopen is, is voor ons een weet en voor u de vraag.

In het hotel ook nog een leerzaam tableau over dorpskinderen.