8 september Heidelberg - Oedheim

Vandaag opnieuw een weerbericht dat veel regen voorspelt. Dus gingen we gewapend met regenjas, regenpak, enzovoorts op stap. Het kan ook meevallen en dat deed het deze keer. Toen we het hotel uitkwamen was het droog. Dus de regenpakken weer uit. Het gebied waar we doorheen reden is prachtig. Het lijkt af en toe wel voorjaarsgroen! De schilderachtige plaatsen met hun fraaie kastelen maken het ook bij bewolkt weer een feest om er door heen te rijden. En dan te bedenken dat we dit gebied normaliter links of rechts laten liggen in verband met de vele regen en ander slecht weer dat hier vaak voorkomt. Toch reden om er nog eens goed over na te denken. Enig nadeel waren de vaak onverharde fietspaden door het bos. Coby vraagt zich af hoe onze fietsen het gehobbel doorstaan. Tot nu toe doen ze het prima. Het gehobbel betekent wel dat we niet erg vooruit komen. Bij het fraaie stadje Ersheim beierden de kerkklokken.

We namen de tijd om dit mooie stadje van de overkant van de rivier te bewonderen. Het was toen rond 11 uur en we hadden nog maar 17 kilometer afgelegd. Na Ersheim begon het te hard te regenen. Bij een kerkje zagen we een mooi stalletje waarin het lijden van Jezus op de Olijfberg is uitgebeeld.

Opvallend is het grote aantal stuwen in de Neckar. Het schijnt dat om die reden er weinig scheepvaart is op de rivier. Het hoogteverschil in het stroomgebied zal er wel de oorzaak van zijn.  Een keer staken we via zo'n stuw over. Aan het eind een helling van 18 procent naar beneden. Met een goed gebruik van de remmen is dat prima te doen.

Het is te merken dat we langzamerhand richting de Alpen gaan. Er moet nu op bescheiden schaal geklommen worden met soms stevige percentages. Per saldo levert het weinig hoogtewinst op. Vandaag hebben we 460 m verticale meters geklommen en 423 verticale meters gedaald. Een hoogtewinst van maar 37 meters. Dat zet geen zoden aan de dijk voor de Alpen.

Onderweg kwamen we in een gebied waar veel kool werd verbouwd. Soms de kolen er al uit gesneden. Dat deed ons denken aan een video, die Herman 25 jaar geleden in Kakasd maakte. Ook daar werden kolen gejat. Toen lag er een buskaartje in het veld dat het vermoeden deed rijzen dat de daders uit de stad Targu Mures kwamen. Hier ontbeerde zo'n begin van vermoeden over de woonplaats van de dader(s).

Het is opvallend hoe aardig de mensen zijn waarmee we contact hebben. Iedereen is belangstellend en behulpzaam. Animositeit hebben we niet meegemaakt. Over de voetbalwedstrijd Duitsland - Nederland heeft niemand het. Niet voor en niet na de wedstrijd. Hoe leuk we het ook vinden dat "ons" elftal gewonnen heeft, het is op geen enkele manier een item in de contacten, die we hebben.
Hebben we als Nederlanders toch nog wat te verwerken?

We stopten na 86 kilometer in Oedheim bij pension Pauserei. Het had wat voeten in de aarde voordat we binnen waren.

Alles was dicht en via de telefoon kregen we een code waarmee we binnen konden. Dat lukte niet erg en na enig gemor van onze kant kwam er een mens van vlees en bloed om ons te helpen. Dat was wel prettig want de fietsen moesten ook de 10 treden van de trap op. We aten heerlijk bij restaurant Krone.

Heidelberg-Oedheim

7 september Nierstein - Heidelberg

"Geluk straalt naar ons terug als we het met anderen delen". Deze mooie spreuk vonden we aan de wand van het restaurant in de stadje Lorch waar we de uitgebreide lunch gebruikten. Een mooie spreuk om elke dag in praktijk te brengen.

Zijn best deed vanmorgen ook de eigenaar van het restaurant. Hij zorgde voor een prima ontbijt. Met enige zorg keken we naar de verschillende buienradars. Regen, regen en nog eens regen was de voorspelling. Diepblauw was het gebied waar we door heen zouden gaan fietsen. Uiteindelijk viel het nog heel erg mee. Veelal een druilerige regen waarin je met regenkleding verder prima kunt fietsen.

In Nierstein gingen we met de pont de Rijn over.  Kort daarvoor stond er ook een richtingaanwijzer naar het stadje Oppenheim. Velen zal dat niet zo veel zeggen. Degenen, die in hun vakkenpakket staatsrecht hebben gehad, zullen de hoogleraar met die naam zich nog wel herinneren. Iemand die veel theorieën heeft geponeerd maar waarvan er bij mijn weten maar weinig van zijn overgenomen. Wel een beetje tragisch, nietwaar?

Onderweg passeerden we veel landbouwgebieden. Op een van de akkers was een boer aan het werk. Vrijwel direct naast zijn tractor stond een ooievaar, die rustig bleef staan toen wij die dichtbij passeerden.

In Biebesheim an der Rhein fietsten we een hele tijd door straten waarin zich geen levende ziel liet zien. We dachten er even aan om, net als in de humoristische film ,,De muis, die brulde" het dorp te gaan bezetten. In die film verklaart een klein dorp de USA de oorlog in de hoop na de nederlaag veel Marshallhulp te krijgen. Dat liep anders want het dorp won de oorlog door snel een vrijwel lege stad te overvallen, die zich vrijwel direct overgaf. We zagen er toch maar vanaf. Met het zakmes als enige wapen zouden we niet veel kans maken en bovendien onze tocht verstoren. Een paar kilometer verder werd nog eens duidelijk hoe het normaal met brullende muizen afloopt: een kat stak met een muis in de bek de weg over.

In Weinheim passeerden we een allerfleurigst stalletje. Toch maar even kijken wat het was. Het bleek een evangelisatiestalletje te zijn. Er was veel gebruik gemaakt van plastic afval. Boeken voor niks verkrijgbaar. Buiten ons geen bezoekers. Maar wel internationale attentie door de blog!

De rivieren kunnen we op de tocht niet missen: nu de Neckar. Een rivier in een heel mooie omgeving. Ondanks het ietwat sombere weer prachtig om daar te fietsen. Het deel waar we vandaag langs fietsten vinden we minstens zo mooi als de omgeving van de Rijn.

Heidelberg is adembenemend mooi. De oude stad met het slot is fantastisch. Echt een bezoek waard! En dan hebben we het nog niet over het voor calvinisten historisch en belangrijke document van de Heidelberger Catechismus dat hier geschreven is. De betekenis van het document is op verschillende manieren verwoord. Grappig is dat ik ruim zes jaar geleden een bedrijf met de naam Heidelberg beton tegen kwam. Nu zagen we een infobord "Neubau Heidelbergercement". In eerste instantie dachten we aan een moderne versie van de catechismus maar nee, het ging om de nieuwbouw van een kantoorpand.

In Heidelberg werd het tijd om ons te bekommeren om onderdak voor de komende nacht. Zoals gebruikelijk eerst gekeken in het Reitsmaboekje voor de tocht. Opnieuw bleken alle adressen, die we belden vol of gesloten. Uiteindelijk weer via booking.com een goed hotel  gevonden.

Vandaag reden we 89 kilometer.

Nierstein-Heidelberg

6 september Boppard - Nierstein

Na een heerlijk ontbijt vertrokken we tien voor negen uit Boppard. Wel wat fris maar een prachtig uitzicht op de Rijn en de heuvels daar om heen. Over het water lag een sluier van waterdamp dat het beeld sprookjesachtig maakte. De wind hadden we niet meer mee.

Bij de Lorelei hebben we uitgekeken naar de mooie dame waarover Coby Wattel in haar opmerking op de blog van gisteren schreef. Wel zag Herman een mooie vrouw, die hij gelijk vereeuwigde. Zingen voor haar zou een belediging zijn. Al het verkeerslawaai zou de romantische setting wegnemen. Een fietser vroeg of we hem op de foto wilden zetten wat we natuurlijk deden. Hij bleek naar Scandinavië te hebben gefietst. Zijn ervaringen tijdens de tocht: koud en eenzaam.

Over eenzaamheid hebben we sowieso niet te klagen. Heel veel mensen fietsen langs de Rijn. Afhankelijk van de uitmonstering kun je wel een inschatting maken of het gaat om een klein tochtje of een tocht over lange afstand. Onderweg valt er veel te zien:  de scheepvaart over de Rijn, de vele campings, de mooie stadjes en dorpjes en de wijngaarden

We passeerden het mooie stadje Bacharach. Bij Herman riep dat een herinnering op aan zijn werkverleden ruim 45 jaar geleden. In die tijd werden in Hinderwetvergunningen eisen gesteld aan de uitstoot van roet door bedrijven. Meestal was dat een bepaald getal op de schaal van  Bacharach. Ongetwijfeld een methode waarover de techneuten meer wisten dacht ik. Toen er naar aanleiding van klachten een onderzoek moest worden ingesteld kwam de betreffende inspecteur sipjes melden dat hij niet wist hoe hij dat moest controleren. Mijn onvolprezen toenmalige collega Ad belde stad en land af om duidelijk te krijgen waar het nu echt om ging. En hij kreeg het voor elkaar. Het bleek een papieren schijfje in de vorm van een gradenboog te zijn met een onderverdeling van de boog van wit naar zwart en een verdeling in cijfers daarop. Het kleinood mocht mijn toenmalige werkgever lenen onder het voorbehoud er heel voorzichtig mee te zijn en het terug te sturen want dat was het enige exemplaar. Het zal duidelijk zijn dat deze methode vervolgens in de schoot van de geschiedenis werd begraven.

Oberwesel noemt zich de stad van de torens. Dat klopt inderdaad. Er moeten daar vele heerszuchtige lieden hebben gewoond. Of was het nodig om weerstand te bieden aan de velen, die hun bezit wilden roven?

Verderop een gebied met heel weinig bebouwing en veel wijnbouw.
Dat roept de vraag op waarom in het gebied tussen Koblenz en pakweg Oberwesel er zoveel kastelen waren en daarna in richting van Bingen niet meer. Hebben de meelezende historici en geografen hiervoor een verklaring?

Voorbij Bingen was het eerste deel - 400 kilometer - van de route voorbij. Het bleek dat we over dat traject 18 kilometer meer gefietst hebben. Vier en een half procent meer terwijl we rekening hielden met tien procent.

We fietsten veel over hobbelige fietspaden. Bij Coby rammelde zelfs een tas bijna van de fiets. Groot onderhoud is geen overbodige luxe. In een van de dorpen genoten we van Italiaans ijs. Het was loon naar werken. Herman de grootste want die moet de meeste energie leveren. In de route lag ook een voorproefje van wat  ons verder te wachten staat. Een helling van 10%. Voor Coby een peulenschil met de turbo er op. Herman werd zelfs ingehaald door een hardloper...   Weer een deuk in het imago.

Net voor Nierstein reden we over een landweg met appel- en perenbomen. Die hingen hoog maar zagen er heerlijk uit. Even konden we de verleiding weerstaan om er een paar te stropen. Denkend aan pelgrims die in het verleden zelf voor hun kostje moesten zorgen en we daar ook wel een klein beetje bij horen gaven we ons gewonnen.

We kiezen rond ca. 4 uur of we nog verder gaan en waar we graag willen overnachten. Een telefoontje naar het hotel, pension, o.i.d. voor de zekerheid of we er terecht kunnen. Langer doorgaan om extra te genieten van rugwind is er niet bij.

We zijn nu in hotel-restaurant Kuferschenke in  Nierstein. De Turkse eigenaar verzorgde voor ons een prima gerecht Tovuk Soto. Op de vraag of we de voetbalwedstrijd Duitsland - Nederland konden kijken was zijn antwoord dat dit zou moeten kunnen. Het beeld zou wel heel matig kunnen zijn. Dat kwam door de kabelaansluiting vertelde hij. Of het klopt? We zullen het zien.

Vandaag reden we 99 kilometer.

Boppard - Nierstein

5 september Grossbüllesheim - Boppard

Bij Dorfkrug in Grossbüllesheim kun je wel overnachten maar niet ontbijten. Daarvoor kun je bij 2 lokale bakkers vanaf 6 uur terecht. Om 8 uur gingen we bepakt en bezakt naar een van de bakkers. We kregen er een heel goed ontbijt voor een paar euro's en een stempel in onze pelgrimspaspoorten.
Het was opnieuw zonnig en bovendien stond de wind in de goede hoek. Met de wind in de rug is het prima fietsen. Soms kwamen we op paden uit die die naam nauwelijks waard bleken te zijn. We hadden het idee door een open veld te rijden.
Na de nodige heuvels te hebben overwonnen rees bij ons de gedachte dat we die hoogtemeters alvast in konden boeken als eerste winst. Een ijdele gedachte want we naderden de Rijn bij Remagen. Alle opgebouwde hoogtewinst verdween tijdens de afdaling naar de Rijn als sneeuw voor de zon.
Bij Remagen bereikten we de Rijn. Remagen was de eerste plek waar de geallieerden de Rijn met droge voeten konden oversteken via een niet vernielde brug. Die is na enige tijd na veel beschietingen toch ingestort. Nu staat er aan de westkant van de rivier nog een klein stukje van de brug. Daarbij staat het Freiheitsmuseum, dat momenteel gesloten is. We vroegen een aanwezige fietser ons beiden met het restant van de brug op de foto te zetten. Hij  luisterde ondanks ons herhaalde aandringen niet. Hij zette ons in de tegenovergestelde richting met het Freiheitsmuseum op de achtergrond op de foto. We hebben het er maar bij gelaten.

Bij Bad Breisig voelden we rond het middaguur een paar druppels regen, de eerste op onze tocht.We zetten ons neer op een overdekt terras voor een drankje en een hapje. De menukaart liet geen simpel omelet zien. Na enig aandringen en verbaasde blikken van de ober kreeg Herman die toch. Coby dacht aan de lijn en hield het bij een glaasje.

Met de wind in de rug op weg naar Koblenz. In Koblenz moet je de Moezel over. Dat was een hele onderneming door wegafsluitingen. Bij het Deutsches Eck, waar de Moezel in de Rijn stroomt, was een Nederlands echtpaar bereid ons op de foto zetten. In het gesprekje dat daarna ontstond gaf de mannelijke wederhelft aan heel graag zo'n tocht te willen maken. Hij vroeg van alles. Toen we weer weggingen concludeerden we dat het goed was dat we bij de fietsen waren. Anders zou hij de fiets zo meegenomen hebben en begonnen zijn met zijn tocht. De verdere tocht was voor ons een deja-vu gevoel. Afgelopen zomer waren we er ook. Mooie herinneringen ook aan de vrouw, de fietstas, die Herman had laten staan naar het bureau gevonden voorwerpen in Koblenz bracht. Daar kregen we de fietstas met foto- en videocamera weer terug.

Opvallend is het hoe positief automobilisten ons benaderen. We krijgen vaak voorrang waar we geen recht daarop hebben. Een enkele lomperik wil ons nog wel naar het leven staan maar dat is een heel grote uitzondering. Ook willen heel veel mensen spontaan of gevraagd ons advies geven over route of andere zaken. Zo zie je maar weer dat de meeste mensen aardig zijn.

Rond 5 uur leek het ons verstandig een onderkomen voor de komende nacht te zoeken. We zochten een hotel in Boppard. Een telefoontje wees uit dat het hotel vol zat. Even later bleek dat er op booking.com wel een kamer beschikbaar was. Die snel geboekt. Aangekomen bij het hotel bleek dat iemand de reservering geannuleerd had en er voor ons toch een plaatsje vrij was. Het is een hotel met een jaren vijftig uitstraling. De eigenaren zijn heel vriendelijk en houden kennelijk van chocola. Veel snoepjes bij de receptie en op onze kussen lag er ook een.

Vanavond hebben we gegeten in een restaurant in Boppard. Het was lekker. Daarnaast viel er veel te genieten van de voetbalclub, die in een aangrenzende zaal vergaderde. Drank was er in voldoende mate. Veel geroffel op de tafels. Volgens de vrouw, die ons bediende doen ze dat in plaats van klappen. Klappen maakt te veel lawaai. Weer wat geleerd! Voor de pauze was er regelmatig geroffel maar na de pauze bleef dat achterwege. De energie verspeeld? Een van de aanwezigen had een rode pen, die hij in de loop van de tijd in een onwaarschijnlijk grote hoeveelheid houdingen bewoog. Hij legde die alleen neer voor een verbale inbreng in de discussie of een slok uit de grote pul bier. En dat was nog maar een van de deelnemers. Eigenlijk zou je het moeten filmen. Prachtig om mensen zo bezig te zien.

Vandaag reden we 116 kilometer.

Grossbullesheim-Boppard

4 september Linnich - Grossbüllesheim

4 september Linnich - Grossbüllesheim

Na een heerlijk ontbijt vertrokken we met een stralende zon. Gisteren waren de verwachtingen veel somberder. Er zou regen komen. Een klein minpunt was er wel. De Garmin laat geen kaarten zien, alleen de lijn van de uitgezette tocht. Hoewel vervelend, niet onoverkomelijk. Met de lijn kun je heel ver komen en valt het nog wel mee. Zeker in combinatie met de routeboekjes die we hebben. Op de fietstocht met Jurian 6 jaar geleden naar Roemenië gebeurde dat ook in Oekraïne. We zijn toen ook weer thuisgekomen.

We fietsen weer langs de Rur. Prachtig landschap. Wie nog een keer aardig wil fietsen kunnen we dit gebied warm aanbevelen. Je moet niet bang zijn voor stof. Onze fietsen zijn inmiddels grijs geworden. Die moeten we bij een tankstation een keer schoon spuiten. Niet te hard want, zo leerden we op een eerdere tocht, dan gaat alle vet eraf.

Onderweg zagen we ook een paar omgewaaide of in ieder geval omgevallen populieren. Hoe mooi ze in het landschap ook zijn, ze zijn op oudere leeftijd levensgevaarlijk. Gisteren nog zag Coby een grote tak op enige afstand van haar uit een boom vallen. Het bos heeft ook een keerzijde!

Ook in dit gebied is er veel gebeurd. Bij Düren zagen we een monument. Het bleek te gaan om een werkkamp waar veel Russen en Oekraïners gedwongen werden dwangarbeid voor de Duitsers te verrichten. Het kamp werd in 1944 door de geallieerden gebombardeerd. De slachtoffers werden ter plekke begraven en het gebied overwoekerde in de loop van de tijd. Pas in 1985 werd op initiatief van Pax Christi het monument geplaatst.

We aten in een pizzeria in het dorp Vettweiss. Coby matigde zich erg terwijl Herman zich tegoed deed aan veel meer lekkere dingen. Hij verbruikt ook veel meer calorieën.

Bij het volgende fraaie stadje Zülpich weer een plek met een oude geschiedenis. In 496 vocht de Frankische koning Clovis hier met de Alamannen. Het leek slecht voor hem af te lopen maar in het heetst van de strijd beloofde hij over te gaan tot het christendom als hij gered zou worden. En de strijdkansen keerden vrijwel direct. Zijn belofte kwam hij na. Op de lagere school - zo oud zijn we al- leerden we wel dat er een koning Clovis was geweest. Dit verhaal was ons onbekend.

Enkele kilometers voor Euskirchen waren we bezig met het omslaan van het routeboek. Een wielrenner stopte en vroeg of we hulp nodig hadden. Het bleek iemand te zijn met veel kennis van Europa. Hij had een lange fietstocht naar Mallorca gemaakt en was van plan met een aantal vrienden naar Roemenië te fietsen. Of dat gevaarlijk was? Herman kon hem geruststellen. Toen Coby vertelde dat we Rome als einddoel hadden maakte dat weinig indruk. ,,Het dorp Rom 5 kilometer verderop" vroeg hij. Wel maakte hij Coby ongerust met de mededeling dat we in Oostenrijk best met sneeuwbuien geconfronteerd kunnen worden. Bij doorvragen bleek dat allemaal best mee te vallen.

Bij Euskirchen vonden we het tijd worden ons te bekommeren over ons komende nachtverblijf. Maar goed ook want in de dorpen binnen ons fietsbereik vandaag was alles vol. Bellen en veel sites bezoeken leverde niets op. Vandaar dat we nu in Grossbüllesheim terecht zijn gekomen. Een goede kamer. We moeten nog uitzoeken of we hier morgen een ontbijt kunnen nuttigen of dat we daarvoor naar een supermarkt of bakker moeten.

Vandaag reden we 74 kilometer.

Linnich-Grossbullesheim

3 september Well - Linnich

,,Ik heb jullie ingeschreven als twee fietsen" was het antwoord toen Herman aan de receptioniste van hotel Julia vroeg of we ons moesten registreren. Makkelijk maar wel apart als een object te worden geregistreerd. Het is overigens prima vertoeven in hotel Julia. De lift is aan de kleine kant. Twee mensen mogen er gelijktijdig in, meer niet. Hij kraakt wel hier en daar en doet Coby denken aan horrorfilms.

Vandaag een afwisselend landschap. Door bossen, de open vlaktes langs de Maas en de Rur. Op de open vlaktes was het fietsen minder. Een harde zuidwestenwind maakte het fietsen lastig. Bij Grubbenvorst reden we door de Kloosterstraat. Mooi om een stempel voor de pelgrimspas te krijgen. Het klooster bleek te zijn overgenomen door een verzekeringsmaatschappij. Zou daar een bepaalde filosofie achter zitten?
Ook bij de kerk geprobeerd een stempel op de kop te tikken. Edoch zonder resultaat. Alleen het klusteam was in de kerk aanwezig en het stempel, nee daar konden zij niet bij...

Na bij Kessel met een veer de Maas te hebben overgestoken kwamen we in Beesel terecht.Op het plaatsnaambord het onderschrift Drakendorp. Dat was te merken. Overal borden met Joris vechtend tegen de draak en elk gebouw van enige importantie heeft Joris in de naam.

Ten noorden van Roermond bogen we af naar het oosten, naar de Duitse grens. In Herkenbosch aten we een warme hap. Bij Effeld staken we de grens over. Van de grens is daar niets meer te merken. Je moet het afleiden uit de straatnamen en de andere bouwstijl in Duitsland. Al snel  kwamen we op een onverhard fietspad langs de de rivier Rur terecht. Altijd gedacht dat die Roer heette. Het is de rivier die in ons land bij Roermond in de Maas stroomt. Op infoborden lazen we dat de rivier ergens in België ontspringt. De rivier is heringericht. Zelfs de zalm kan er terecht.

Bij een rivier is er meestal wel sprake van bijzondere historische gebeurtenissen. Zo ook hier. Aan het begin van de 13e eeuw is bij Wasserberg  een grote veldslag geweest. Zoals zo vaak ging het om de macht. De toenmalige koning overleed terwijl zijn troonopvolger nog heel jong was. De hoge adel zag de kans schoon om iemand anders op de troon te zetten. Zelfs de toenmalige paus zag geen kans dit conflict tot een vreedzaam einde te brengen. De zoon van de koning won de veldslag en de verliezer droop af. De winnaar kon niet lang van zijn overwinning genieten. Hij werd vermoord door iemand uit Beieren. Het verhaal eindigt met de mededeling dat de dochter van de vermoorde koning trouwde met de rivaal die haar vader verslagen had. Vreemde tijden.

Vandaag reden we 94 kilometer.

Well-Linnich

2 september 2019 Ede - Well

De kop is er af, de eerste dag zit er op. We zijn aangeland in Well, een dorp aan de Maas. In een blokhut via Vrienden op de Fiets.

Vanmorgen om 10 voor 9 stapten we op onze fietsen. De buurman wilde ons nog verblijden met een enorme courgette uit zijn volkstuin maar die paste er echt niet meer bij in de tassen.

Een aangekondigde wegafsluiting bleek voor fietsers nog niet effectief te zijn. We konden er nog makkelijk door. We hadden in Ede veel bekijks van medeweggebruikers. Het leek wel of ze van verbazing klaarwakker werden toen ze ons zagen.

Op onze beurt werden wij verrast door schoonzoon Jurian, die bij de Antoniuskerk ons opwachtte. In die kerk kreeg we van pastor Lukassen een fraai stempel in onze pelgrimspas Gisteren kregen we ook een zogenaamd notariszegel van onze eigen pastor ds. Peter Sinia. Met een stempel en zegel uit Ede moeten we in Rome wel kunnen aankomen. 

Onderweg genoten we van het mooie uitzicht vanaf de dijk langs de Waal en staken die rivier bij  Nijmegen over. Daarna via de Ooypolder richting het zuiden langs het Duitse Reichswald. Opvallend is het grote verschil met het noordoostelijke buitengebied van Ede. Er zijn heel weinig intensieve veehouderijen maar erg veel paardenhouderijen.

Het was prima fietsweer al maakte de frisse tegenwind het in de schaduw wel nodig om de jacks aan te houden. We deden heel rustig aan omdat we in Well pas vanaf 5 uur welkom waren.

Onderweg ontmoetten we twee dames, die het Pieterpad liepen. Toen Coby vertelde dat we op weg naar Rome waren was hun reactie ,,Echte diehards". Dat we nog maar 50 kilometer hadden afgelegd maakte voor hun niks uit. Ze vroegen ons de paus, desnoods van afstand, hun groeten over te brengen.

Verderop op de route werd de hoeve Carpe Diem aangekondigd. Wij uiteraard nieuwsgierig hoe die vrolijke hoeve er uit zou zien. Dat bleek reuze mee te vallen. Een door vandalisme geteisterd infobord was wel het dieptepunt. Memento Mori zou naar ons idee een passender benaming zijn.

Iets voor 5 uur arriveerden we bij het restaurant bij de Jachthaven Well. Op dat vroege tijdstip was er naast ons slechts een andere gast. Een dame, die Lea Nachodska bleek te heten. Een Tsjechische, die in 1990 in ons land bedrijfskunde ging studeren. Een vrouw met humor, die veel van de wereld heeft gezien. Fietsen naar Rome, te gek. Haar man wil graag een e-bike maar dat wil zij niet. Op zijn leeftijd en met een volslank postuur past alleen een fiets zonder ondersteuning is haar overtuiging.

.

Een mooi verhaal van haar willen we u niet onthouden. In de cultuur waarin zij opgroeide werd ernstig rekening gehouden met een oorlog en werd men er op voorbereid wat je in die situatie moest doen voor je eigen veiligheid. Toen zij een keer in Libanon was, werd er geschoten en ontplofte een zwaar projectiel. Ze wilde ze direct uit het hotel. Het hotelpersoneel begreep er niets van: ,,Maar mevrouw, het Libanese voetbalelftal speelt en dan is zoiets gewoon. Wilt u een kopje koffie?"

Rond 6 uur arriveerden we in Well na 85 kilometer te hebben afgelegd.

De gereden route Ede-Well

.