12 september St. Ottilien - Garmisch Partenkirchen

Vandaag een prachtige dag. De eerste die er aan bijdroeg was de kok van de Klostergaststätte. Hij zorgde, speciaal voor ons, er voor dat we om half negen, drie kwartier eerder dan volgens het schema, aan het ontbijt konden.

Rond negen uur konden we met de tocht van vandaag starten. Dat werd wat later omdat we eerst nog wat foto's van de aardsabdij wilden maken. Bij het verlaten van het abdijcomplex  werden we al direct met een zwarte bladzij in de geschiedenis van de aardsabdij geconfronteerd. Aan het eind van de oorlog vorderden de Duitsers dit complex voor het onderbrengen van zieke Joodse gevangenen, die uiteindelijk door de Amerikanen werden bevrijd.

We fietsten in het begin door een rustig gebied. Dat biedt ruimte voor reflectie op de het al afgelegde deel van het traject. We hebben heel veel mensen ontmoet en veel mooie dingen beleefd. Fantastisch om dat op onze leeftijd met elkaar te kunnen meemaken en beleven. Het wereldnieuws volgen we. Veel minder intens dan  thuis en het staat na anderhalve week op afstand. Fietsend door het land is er heel veel moois te beleven. Verschillende, vaak snel wijzigende landschappen, veel vogels en dieren, die soms voor je wegvluchten en soms zich lijken af te vragen waar we ons druk om maken. Dan weer een religieus monument.  De vele mensen, die je willen helpen als je maar even in het routeboekje staat te kijken. Of geïnteresseerd zijn waar je naar toe gaat. We hebben zegge en schrijven twee mensen ontmoet die niet aardig tegen ons deden.

Het is ook anders dan de tocht twee jaren geleden naar Santiago. Daar kwamen we al in België  mensen tegen, die ons uit eigen beweging over de tocht bevroegen. Misschien omdat we toen een jakobsschelp zichtbaar aan de fiets hadden hangen. Of omdat omdat er per jaar meer dan 300.000 mensen naar Santiago gaan. Naar Rome zijn dat er veel en veel minder. Een andere mogelijkheid is dat we nu vooral recreatieve fietsroutes rijden terwijl het toen veel meer om een oorspronkelijke pelgrimsroute ging.

Bij St. Alban aan het grote meer de Ammersee kwamen we langs een fraai kerkje. Binnenin veel te zien maar alles van een afstand i.v.m. camera beveiliging. Hopelijk geven de foto's  meer zicht op wat er allemaal voor moois te zien was.

In Rasting kochten we bij een supermarkt alvast veel energie leverende producten in voor de dag van morgen waar een top van 1250 meter op de route moet worden beklommen. Na dat dorp zagen we de eerste vage contouren van de Alpen. Het aloude pelgrimslied "Ik hef mijn ogen op naar de bergen. Waar komt mijn hulp vandaan?" Mooi is dat het vervolg " Mijn hulp is van de Heer, die hemel en aarde gemaakt heeft" kwam in ons op. Denkend aan alle meters die je moet klimmen bekruipt je toch de twijfel of het je wel zal lukken. Maar ook in vertrouwen dat we, ook al zal het niet lukken, er wel weer een weg komt, die goed voor ons is.

We zagen ook een mooi religieus momentje over Golgotha bij die plaats. Altijd past weer bewondering voor de kunstenaars, die in hun werk op een bijzondere manier zo'n ingrijpend moment kunnen verbeelden.

Het mooiste van de dag vonden we beiden toen we vrijwel alleen door een schitterend groen heuvelachtig gebied met veel mooie bloemen reden op een mooie weg waar vrijwel verder geen auto's reden. De zachte wind, een af en toe rinkelende koebel en een ruisend beekje, ongelofelijk mooi!

Net voor de plaats Murmau gaf de fietscomputer aan dat we bijna 1000 kilometer hadden afgelegd. Daar wilden we wel iets bijzonders van maken. Het werd niets bijzonders omdat de teller na 999,99 kilometer weer op 0,00 kilometer begint.

In Murmau vierden we het moment met ijs en een alcoholvrij biertje. Op 2 verschillende terrassen want bij de eerste hadden ze kennelijk geen tijd voor ons.

Bij de tweede wel. We mochten er de fietsaccu opladen om na alle geklommen meters er zeker van je zijn dat de accu niet voor de bestemming van vandaag leeg zou zijn. Bij de tocht naar Santiago hebben we daar voldoende trieste verhalen over gehoord.

In het routeboek kwamen we ook het dorp Oberammergau tegen, wat bezijden van onze route. Een dorp met beroemde passiespelen, zo leerde Herman al op de lagere school. Wat het bijzondere van die passiespelen was is in de loop der tijd in de vergetelheid verzonken.

We verblijven nu in hotel Atlas aan de voet van de Alpen en kijken tegen de hoge bergen aan.

We reden vandaag 96 kilometer.

St. Ollilien-Garmisch Partenkirchen