15 september Pfunds - Laas

Vanmorgen voelden we een zekere spanning. De Reschenpass op ruim 1540 m zullen we vandaag moeten bedwingen. Na de gebruikelijke plichtplegingen van ontbijt, betalen en de bagage op de fietsen hangen, wilden we op de fiets stappen. Coby raakte lichtelijk in paniek want de display gaf aan dat de fietsaccu maximaal 40% opgeladen zou zijn. Te weinig om de dag door te komen. Gelukkig was er weinig aan de hand. De display gaf de stand van gisteren aan omdat de accu nog niet goed was aangesloten.

Van Pfunds door een stukje Zwitserland naar Martina waar de klim naar de Norbertshöhe (1405 m) begint. Een prachtige rit door het smalle rivierdal tussen hoog oprijzende bergwanden. Wel heel fris.

Bij de Zwitserse douane probeerden we een stempel in onze pelgrimspaspoorten te krijgen. We kregen een onverbiddelijk nee: alleen op een vliegveld kun je nog een stempel krijgen.

Daarna aan de klim begonnen. Over de 6 te klimmen kilometers is het stijgingspercentage gemiddeld 7%. Gemiddeld is bij klimmen een rotwoord. Het is meestal op verschillende delen van de route nog veel meer. In dit geval ook. Tien procent gaf Garmin een paar keer aan. Toch ging het klimmen met een snelheid van 5-6 kilometer per uur prima. Enig vervelende bijkomstigheid waren de vele motorrijders. Wat produceren die een luchtvervuiling! Als ze in groepen passeren is het helemaal erg. Ze zorgen er voor dat je naar adem hapt. Gauw van de weg af die dingen.

Zonder een tussenstop bereikten we de top waar we twee stellen, die we eerder troffen, weer ontmoetten. Eén stel met een tandem, dat het Girotracé rijdt.

Een van de stellen wist dat vandaag in Nauders de koeien van de bergweiden worden naar de boerderijen worden gehaald. Een groot feest met muziek en optochten. Veel mensen op de been met een kleurige en vrolijke optocht. Alleen lieten de koeien lang op zich wachten. Daarom lieten we de koeien voor wat ze waren en vervolgden onze tocht. Hun soortgenoten namen later op de route wraak. Daar wisten we op dat moment gelukkig nog niet.

Op naar de Reschenpass. Je verwacht op het hoogste punt een duidelijke markering. Niets van dat alles. Je merkt dat je de pas bent gepasseerd omdat je niet meer hoeft te klimmen. Een beloning was er wel. Een fietspad langs het Reschenmeer. We hebben genoten van de fraaie uitzichten over het meer en de omgeving. Dat het veel klimmen en dalen betekende namen we op de koop toe.

Aan het eind van het meer een stuwdam. Aan de ene kant uitzicht over het meer, aan de andere kant uitzicht op besneeuwde bergtoppen met een dorp in het dal. Toen we daarvan foto's gingen maken stond er ook een Nederlander met een racefietser. Woonachtig in Utrecht - hij had een fietsshirt met Berenkuil er op- was hij in verband met tijdsgebrek, hij werkt, zondag uit Roermond vertrokken. Eindpunt Verona en daarna terug.

De investering in klimmen betaalde zich nu uit. Zag iedereen uit de tegenovergestelde richting ons zwoegen naar de Reschenpass, nu gingen we bijna voor niks naar beneden. Op het fietspad door het bos zagen we regelmatig koeienflatsen. We hadden geen idee waarom al die beesten daar geweest waren. Daar kwamen we redelijk snel achter. Een kudde koeien voor ons versperde andere fietsers en ons de weg. Een eind terug fietsen naar de hoofdweg zat er in verband met het steile klimwerk niet in. Links en rechts waren afscheidingen, die je niet passeren kon. Een niet al te snuggere cowboy adviseerde de fiets over een anderhalf meter hoog hekwerk te tillen. Toen Herman hem vroeg hoe dat met de bagage moest wist hij het ook niet.

De koeien waren net als in Nauders op weg naar de stal. Dat niet alleen. Veel koeien kregen ook een soort lauwerkrans op hun kop. De boeren hebben de koeien kennelijk niet zelf gevraagd of ze dat leuk vonden. De meesten verzetten zich daar heftig tegen.

Na lang, lang wachten zette de stoet zich in beweging. Een lompe koe zag kans een fietstas van Hermans fiets te trekken. Gelukkig kon die tas er, behalve enige sporen van koeienpoep, zonder schade weer op. In het dorp waren diverse toespraken. Of die over de waardering van de koeien gingen, hebben we niet afgewacht en ons snel uit de wielen gemaakt.

Daarna maakten we eindelijk tempo. Al dalend gaat dat best. Door tuinbouwgebieden. Goed 5 uur kwamen we aan bij de stad Laas. Bijnaam de marmerstad.

Het marmer uit deze stad heeft goede eigenschappen en is daarom heel gevraagd. Overal zie je hier beelden en andere bouwsels van marmer. Fraai!

Dit gebied maakt deel uit van Zuid Tirol. Een gebied dat na de Eerste Wereldoorlog van Oostenrijk is afgepakt en aan Italië toebedeeld. Gelukkig zijn er in dit gebied sinds het einde van de zestiger jaren van de vorige eeuw geen grote problemen, zoals aanslagen meer.

Je snapt niet dat de overwinnaars toen zo kortzichtig zijn geweest om delen van verschillende landen, Duitsland, Oostenrijk en Hongarije af te pakken zonder oog te hebben voor wat dat voor de betreffende bevolking betekende.  Het zou interessant zijn te weten of dit aspect ooit aan de orde is geweest bij de besluitvorming. Gelukkig is de Nederlandse gebiedsuitbreiding  -Elten- in de jaren zestig van de vorige eeuw weer teruggedraaid.

We reden vandaag 70 kilometer.

Telfs - Laas